Τα μέτρα για την προστασία των γεωργών δεν εφαρμόζονται.
Η πρωτεύουσα αποξενώνεται από τις αγροτικές επαρχίες της. Ο στρατός
αποδυναμώνεται, ο λαός δυσαρεστείται και τα οικονομικά του κράτους παραλύουν.

Στα τελευταία χρόνια της Μακεδονικής Δυναστείας το βυζαντινό κράτος κυβέρνησαν αυτοκράτορες, που με τις λαθεμένες ενέργειές τους έβλαψαν την αυτοκρατορία και το οδήγησαν σε παρακμή. Οι αυτοκράτορες αυτοί πήραν το μέρος των πλούσιων αξιωματούχων της πρωτεύουσας και των «δυνατών» των επαρχιών, οι οποίοι δυσανασχετούσαν για τα μέτρα των προηγούμενων αυτοκρατόρων.

Με νέα νομοθετικά μέτρα:

• Κατάργησαν το νόμο του «Αλληλέγγυου» και άλλες διατάξεις, που προστάτευαν τους μικρούς καλλιεργητές από τους δυνατούς και τους εισπράκτορες των φόρων.
• Σταμάτησαν να δίνουν κλήρο γης (στρατιωτόπι) στους ακρίτες των συνόρων και επέτρεψαν και σ’ αυτούς που είχαν από πριν να τον πουλούν σε δυνατούς και σε υπερέχοντες.
• Έβαλαν ξένους μισθοφόρους στη θέση και των βυζαντινών στρατιωτών, θεωρώντας ότι αυτοί στοίχιζαν λιγότερα χρήματα στο κράτος.

Τα μέτρα αυτά προκάλεσαν αναταραχή στην αυτοκρατορία και δημιούργησαν πολλά εσωτερικά προβλήματα στο κράτος. Οι αγροτικοί πληθυσμοί των επαρχιών έμεναν ξανά απροστάτευτοι στα χέρια των δυνατών και των φορολόγων. Αυτό τους έκανε να αποξενωθούν από την πρωτεύουσα και να νιώθουν τους κατοίκους της εχθρούς και αντιπάλους.

Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρέθηκαν και οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών, που δεν μπορούσαν πλέον να καταταγούν στο στρατό ως ακρίτες. Τα κτήματά τους, που ως τότε ήταν αφορολόγητα, μπήκαν σε φορολογία και κινδύνευαν να τα χάσουν ή να γίνουν δουλοπάροικοι των δυνατών για τα χρέη τους. Γι’ αυτό πολλοί τα πουλούσαν, εξαγόραζαν τη στρατιωτική τους θητεία και αναζητούσαν καλύτερη τύχη στις πόλεις.

Σε κακή κατάσταση όμως βρέθηκαν και τα οικονομικά του κράτους. Τα κρατικά έσοδα είχαν περιοριστεί και τα έξοδα πολλαπλασιάζονταν. Οι δαπάνες για τη συντήρηση του εμπορικού και του πολεμικού στόλου θεωρήθηκαν μεγάλες. Γι’ αυτό τα καράβια παραμελήθηκαν και το πολεμικό ναυτικό σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκε. Η ασφάλεια του Βυζαντίου αλλά και η διακίνηση των προϊόντων ανατέθηκε με συνθήκη στους Βενετούς, στους οποίους δόθηκαν πολλά εμπορικά προνόμια.

Οι ενέργειες αυτές, αντί να βελτιώσουν τα έσοδα του κράτους, τα μείωσαν ακόμη περισσότερο. Οι ταπεινωτικές συνθήκες παραχώρησης προνομίων σε ξένους οδήγησαν το Βυζάντιο σε εξάρτηση από τις ναυτικές πόλεις της Ιταλίας και σε αδυναμία να αντιμετωπίσει τους νέους εχθρούς που απειλούσαν και παραβίαζαν τα σύνορά του.

Меры по защите крестьян не применяются. Столица отчуждается от своих сельских областей. Армия ослабевает, народ проявляет недовольство, экономическое положение становится неустойчивым.

В последние годы правления македонской династии византийским государством управляли императоры, которые своими ошибочными действиями причинили вред империи и привели её к упадку. Эти императоры встали на сторону богатых высокопоставленных лиц столицы и «сильных» сельской местности, которые возмущались мерами предыдущих императоров.

Новыми законодательными мерами:

• Отменили закон «Аллиленгий» и другие приказы, которые защищали мелких земледельцев от сильных и от сборщиков налогов.
• Прекратили выдавать земли акритам в приграничных районах и тем, у кого эти земли уже были разрешили продавать их сильным и богатым.
• Поставили иностранных наёмных солдат на место византийских солдат, считая, что государству нужно меньше денег на их содержание.

Эти меры вызвали волнения в империи и создали много внутренних проблем государству. Жители сельской местности остались снова незащищёнными в руках сильных и сборщиков налогов. Это привело к тому, что они отдалились от столицы и воспринимали её жителей как врагов и соперников.

В особо трудном положении оказались жители приграничных районов, которые не могли больше поступать на службу в армию как пограничники.  Их земельные участки, которые до сих пор не облагались налогами, стали облагаться налогами, и сами они подвергались опасности потерять свои участки земли и стать крепостными крестьянами сильных из-за своих долгов. Поэтому многие продавали их, выкупали свою солдатскую службу и шли искать лучшую судьбу в городах.

В плохом положении оказалось также и экономическое положение государства.  Государственные доходы ограничились,  а расходы увеличились. Посчитали, что расходы на содержание торгового и военного флота были большие. Поэтому корабли были оставлены без внимания  и военно-морской флот постепенно был заброшен. Безопасность Византии а также и товарооборот были возложены по договору на венецианцев, которым были даны большие торговые привилегии.

Эти действия вместо того, чтобы увеличить доходы государства, уменьшили их.  Унизительные условия передачи привилегий иностранцам привели Византию к зависимости от портовых городов Италии и к бессилию противостоять новым врагам, которые угрожали и нарушали границы государства.